SIERPNIOWY KSIĘŻYC
Toczy się kręgiem
Nad dachami
Sierpniowy Księżyc
Srebrno złoty,
Błyszczy jak lampa
Nad polami
I w stogi wplata
Nocy włosy
Sierpniowy Księżyc
Zawieszony
Pomiędzy chłodem
I oddechem
Dni wciąż gorących,
Wciąż figlarnych,
Rozbrzmiewających
Złotym śmiechem
Sierpniowy Księżyc
– Niepoprawnie,
Nad mym ramieniem
Zastygł gestem
– Pomiędzy kartką
I ekranem
Pisze
– Raz po raz,
Słowo
– Jestem
KUKIEŁKI W TEATRZE
Dzwon bije,
Dzwon rozgłasza
Kolejne otwarcie
– Uroczyste
I barwne,
Kukiełek
W teatrze
Każda pełni
Swą rolę
Przez siebie
Nadaną
Wbrew innym
– Także ważnym,
Sobie się
Kłaniają
Brzmią pieśni
– Ciut na wyrost,
Górnolotne słowa
Próbują
Rzeczywistość
Zakląć
I budować
Dzwon bije,
Dzwon rozgłasza
Kolejne otwarcie
Kukiełek
Wobec widzów
– W dni naszych
Teatrze
Z NOTATNIKA MYSZY – PODZIAŁ ZBIORÓW
Większość zbiorów już w komorze,
Mysz przysiadła przed swą norką,
Jeszcze duma nad deszczami
– Nieważnymi, bo dziś słonko
Mysz przeciąga się leniwie,
Już zrobiła część przetworów,
Ufnie może śnić o zimie
Pewna zgromadzonych zbiorów
Nadszedł Kret dość luźnym krokiem,
W palcach laską swą wywija
– Witaj myszko, powiedz proszę
Czy już wszystko porobiłaś?
Witaj myszko moja droga,
Chyba starczy na nas dwoje ,
Jesteś taka rozluźniona,
Więc o przyszłość się nie boję
Jakby piorun w myszkę strzelił
– Co on mówi, co on gada,
Chyba znów się rozanielił
Tak jak jabłko – blisko pada
SZNUR KORALI
Nadszedł sierpień
– Cichutko,
Porannymi mgłami
Litościwie
Przytulił
Postrzyżone pola,
Zboża w belach
Zwiezione
– Wciąż strojne
Kwiatami,
Nadszedł sierpień
Po zbiory
– Taka jego rola
Ranki stają się
Krótsze
I noce chłodniejsze,
Debatują bociany
Nad bliskim odlotem,
Rok się zwolna
Przybliżył
Do połówki
Zmiany,
Jak z pagórka
Wciąż prędzej
Będzie się już toczył
Nadszedł sierpień
– Kolejny obrót
Koła czasu,
Dni migają
Wciąż szybciej
– Jak mrugnięcia oczu,
Pory roku
– Sznur barwny
Ulotnych korali
Przesuwamy palcami,
By ich dotyk poczuć
KONSEKWENCJE
Lipcowe co nieco,
Choć już lipca koniec,
Dalej chmurnie
– Jak żarcik,
Parasole w dłonie
Jest deszczowo
I ciepło,
Bo to lipiec przecież
– Na bosaka
Lub w klapkach
– Wokoło kałuże,
Potrafimy się cieszyć
Znów na przekór
Chmurze
Lipcowe co nieco
– W zbożach
Grają świerszcze,
Trawy bujne zielenią
I maków rumieńce
– Ta bujność,
Te kolory
I głodne komary,
To wszystko
Konsekwencją,
Że padają deszcze
TEN DOTYK
Ten dotyk
Rankiem
– Muśnięcie czoła
Przelotne
– Jakby ukradkiem,
Tak blisko,
I już gdzieś po za
Granicą,
Gdzieś gdzie już nie ma
Chmur ciemnych,
Ptaków zwiewnych,
Spacerów
Dróg niepewnych
– Ostatnie
Pożegnanie
To tylko
Może złudzenia
– Garść wspomnień,
Nutka żalu
– Gdzieś jesteś
Przyjacielu
Po drugiej stronie
Tęczy
Bez bólu,
Pełen ruchu,
Tańczący na balu
– Tych wszystkich
– Jakże wiecznych
Na ścieżek
Rozstaju
Ten dotyk
Delikatny
Nagle przerwał
Spanie
– Zostawił
Zamyślenie,
Zdumienie,
Pytanie
Z NOTATNIKA MYSZY – MIĘDZY WYŻEM I NIŻEM
Mysz przeciąga się przed norką
– Każdą łapkę i futerko,
Przecież to lipcowe słonko
– Niech podsmaży mnie dziś lekko
Niech mi służy słońce złote
– Przecież dość kapryśnie świeci,
Odłożyłam dziś robotę,
Bo podobno NIŻ znów leci
A z tym niżem znowu chmury,
A z chmurami nowe deszcze
– Gradobicia i wichury,
Na dodatek powódź jeszcze
Tak dziś w radio nam podali
– Nie wiem wierzyć, czy nie wierzyć?
Dziś jest słonko, dziś jest ciepło
I kusząco kocyk leży
CAŁOŚĆ LIPCA
Lipiec rozpłakał się dziś
W parku,
Kropelki deszczu
Lśnią na drzewach,
Zaistniał trochę
Niepoważnie
– Na przekór ptakom
Deszczem śpiewa
Kropelki perlą się
Na trawach,
Strumyczki
Zasiliły potok,
Dla kaczek
Przednia to zabawa,
Dla parku
Deszcz
To czyste złoto
Lipiec rozpłakał się
– Tak rzewnie,
Niech płacze,
Bo wilgoci mało,
Nie może tylko grzać
I dyszeć
Deszczem dopełnia
Lipca całość
Z NOTATNIKA MYSZY – WCZESNA WIOSNA?
Wyszła myszka przed swą norkę,
Rozwiesiła hamak mysi,
Leży sobie tuż pod słonkiem,
Leży sobie i kaprysi
Czemu zimno, czemu deszcze,
Przecież czerwiec już za norką,
Kto to słyszał – w czerwcu dreszcze,
Całe szczęście, że dziś słonko
Któż to słyszał – już półrocze
A tu przedłużona zima,
Przecież wszyscy wkoło mówią,
Że ociepla się nasz klimat
Leży myszka, oczka mruży,
Las jej szumi, pachnie sosna,
Sama nie wie – czy to lato?
Czy też jeszcze wczesna wiosna?
JAK NA GÓRZE TAK NA DOLE
Między chmurą i chmurką
Taniec naszych myśli
– Zwabione puszystością
Jak wata cukrowa,
Tworzą własne obrazy
Dróżek skąd przyszliśmy,
Wytyczają kierunki
Przywołując słowa
Między chmurką i chmurą
Rozpostarta przestrzeń
– Jakieś strzępy błękitu
Oprószone złotem
– Tak naprawdę to wszystko
Jest tylko powietrzem
– Jakimś TERAZ istniejąc,
Nie wiedząc co POTEM
Między chmurą i chmurką,
Gdzieś tam ponad ziemią
Wszystko jakby nieważne,
Nieistotne głosy
– Tam jest cisza,
Wśród ptaków
Pachnąca nadzieją,
Że to właśnie zaklęte
Wszystkie nasze losy