OCIEPLENIE
Tylko to dziwne
Wrażenie
– Nasz pociąg
Na peronie,
Tłum osób,
Wejść nie sposób,
W krąg wszechobecne
Dłonie
I twarze zagubione,
Katalog emocji,
Pytania bez odzewu
– Ot, dzień
Bez promocji
Nasz świat,
Aż trudno pojąć,
Tak blisko krawędzi
– Brak wiary,
Że działanie
Może nas zapędzić
W kąt,
W róg
– Ring przed nami,
Witajcie na ringu
Widzowie
I Ci sami
Tancerze mitingu
Ten mecz
– Sami nie wiemy
Czy mecz to
Ostatni,
Coś wiemy,
Lecz problemy
Pętają Nas
W matni
CHAOS DNIA
Chaos dnia
– Każda chwilka
Chwyta następną,
Tworzą korowód chwil
– Jakże różnych,
Niepasujących do siebie
– Radość miesza się ze smutkiem,
Rozwaga z roztrzepaniem,
Euforia
Z obojętnością
Zakładamy korale chwil
Nie patrząc czy pasują,
Wieńczymy skroń wieńcem
Wawrzynu zwycięstwa
A może po prostu
Wianuszkiem pokrzyw
– Palący i byle jaki
My
Bohaterowie dnia codziennego
– Oszołomieni,
Pokorni wobec czasu,
Zagubieni w codzienności
Nucimy sobie melodię
Pierwszą lepszą
Zapamiętaną
Przekornie
– Jakby na złość
Byle jakości
OBSERWATOR
Noc ciemna
Stoi za oknami
– Ta, rzeczywista
I w przenośni,
Mrok nad czynami
I słowami
Alternatywnej
Rzeczywistości
Jakże to łatwo
Zmylić drogę
– Wystarczy tylko
Tknąć zwrotnicę,
Zamienić jedno
W drugie
Mogę,
Powołać,
Lub zakończyć
Życie
Noc ciemna
– Chmury,
Deszczu smugi,
Za oknem
Prężą swe muskuły,
Wahanie
– Czy otworzyć okno?
– Czy trwać za szybą,
Patrząc
Z góry
SIERPNIOWE OSTATKI
Przenikanie okruchów lata
Z jakże wczesną jeszcze jesienią
– Ranne rosy,
Nieśmiałe złoto
W trawach skryte
Gdzieś ponad ziemią
Pszczoły miodne
Dość ociężale
Podążają do swoich siedzib
Pełnych plonów
Z pytaniem co dalej,
Gdy na polach
Poplony śniedzi
Resztki lata
– Jeszcze gorące,
Jeszcze złocą się popołudniem
– Gdzieś nad rzeką
Błyszczącą słońcem
Trwa nasz spacer
Z westchnieniem
– Jak cudnie
WESTCHNIENIE
Wierzb mazurskich
Sierpniowa nostalgia,
Dźwięk klawiszy
Zaklęty czasem
– Jeszcze trwa
W odrobinkach ciszy
to co wzeszło
Nad chwil hałasem
Czas ma różne oblicza
W swym trwaniu
– To zbyt głośne
Stające się nagle,
I to ciche
Zastygłe w śpiewaniu
Nut ,
Co w naszą pamięć
Zapadły
Wierzb mazurskich
Nutki
– Tak wieczne,
Taniec dźwięków
Pod palców życiem
Jak zasłona
I obietnica,
Że istnieje coś
Nad niebytem
BYLE DO PRZODU
Tak więc koniec
Wieńczy nam dzieło,
Padły słowa,
Nadeszły działania,
Choć niewinnie się wszystko
Zaczęło
Teraz skłania się
Do zamykania
My zamkniemy
Kolejne relacje
– Nieistotne są
Zależności ,
My jesteśmy
Solą działania
Wbrew nadziejom
Pozornej
Większości
My jesteśmy
– Ileż w nas dumy,
Choć ta duma
Dość napuszona,
Rozmijamy się
W drodze z rozumem
Tworząc hasła
– Nieważne słowa
My sól ziemi
– Ileż w nas soli,
Czasem trudno
Powstrzymać
Grymas,
Lecz idziemy
Na bój gotowi
– Tak, że trudno
Czasami
Wytrzymać
Z NOTATNIKA MYSZY – FANTAZJE
Mysz powoli sumuje plony,
Grubą kreską odznacza plany,
Dom ten sam
– Kiedyś stworzony,
A być może
Po prostu nam dany
Mysz przelicza kłosy w komorze
– Każdą,
Nawet najmniejszą trawkę,
Rząd przetworów
Przez nią warzonych
Na tą przyszłą
Zimową potrawkę
Zamyśliła się
W swych obliczeniach
– Myśl wędruje
Gdzieś sobie
Do kreta
– Ona czuje
I fantazjuje
– Nic dziwnego,
Tak jak kobieta
POPOŁUDNIE SIERPNIOWE
Popołudnie
– Sierpień gorący
Resztką ciepła
Dziwnego lata,
Błękit nieba,
Złociste słońce
I godzina słońcem
Skrzydlata
Płyną słowa
– Słów korowody
Nad polami
Upadłych kłosów,
Jeszcze sierpień
Lipcem nas mami
Nazbyt wczesnych
Bocianich lotów
Popołudnie
– Dziwne zmęczenie,
Nadmiar ciepła
I słońca przesyt,
Pod chmurami
Sierpniowe marzenie,
Smuga liter
Wpisana w zeszyt
Zwykły zeszyt,
Zapiski zwykłe
– Takie sobie
Chwytane chwile,
Omamienie
Czasem,
Zmęczenie
I wątpliwość
– Jestem
Czy byłem?
SYRENY
Dźwięk syren,
Pamięć przeszłości,
Gdzieś echo
– Warszawskie dzieci
Idziemy…
Krew przelewamy
Dla tych co przyjdą
Kiedyś
– Na pewno przyjdą
Za nami
Dźwięk syren,
Godzina piąta
– Popołudniowa
Siedemnasta,
Czyny,
Za nimi słowa,
Pamięć przeszłości
Miasta
Dźwięk syren
– Tuż za nimi
Emocje,
Krwi tak wiele
Przelanej,
Krwi czerwonej
Przelanej
Dla wolności
– Nie znany nazwisk,
Imion
Tych ważnych
– Ich przeszłości
Dźwięk syren
– Staje miasto
Na jedną małą chwilę
W hołdzie
Tym wszystkim naszym
Co szepczą jeszcze
– Byłem
Z NOTATNIKA MYSZY – OCIEPLENIE
Słońce grzeje jak wściekłe,
Mysz w kostiumie i w cieniu
Coś tam dłubie leniwie
W swojej mysiej torebce
– Już nie mogę,
Wystarczy,
Na sąsiadów swych warczy
– Dosyć słońca,
Już dosyć,
Szepcze
Oczywiście,
Jak zwykle trzeba znaleźć
Przyczynę
– Kto w tym lesie jest winien
Czasów nazbyt gorących,
Kto wciąż nie dba
I wpływa swym działaniem
Na klimat,
Kto przestawia termostat
Mocowany na słońcu
Wiem
To kret i wiewiórki
Sama wczoraj widziałam
Wyrzucają do lasu
Swe odpadki i śmieci
Niszczą zieleń
Są źródłem
Tych codziennych hałasów
Gest do gestu
I z górki
Jakoś wszystko tak leci
– Ocieplenie
I zmiana
– Wciąż na gorsze,
Klimatu
Mysz ukryta
Gdzieś w cieniu
Pisze w swym notatniku
Elaborat anonimowy
– Swego śledztwa wyniki
Jutro wyślę do NIK-u,
Niech się zajmą
Winnymi
– Tymi
Oraz innymi,
Tej przemiany klimatu
Wymowy