ŻYCZENIA

Życzymy sobie

I bliskim

Nadziei na nowy Rok,

Gwiazdki

Srebrzyście bezstronnej

– Odległej od wszelkich

Trosk

Życzymy sobie

I innym

– Tym którzy Obok

Jak my,

– Patrzącym z lękiem

W przyszłość,

By lęk ukoiły sny

Życzymy sobie

I Wszystkim

Snów kolorowych

Jak blask

Bombek

W gałązkach świerkowych

– Niech ich złudzenie

Wciąż trwa

Z NOTATNIKA MYSZY – ŚWIĄTECZNE WYBORY

Mysz jest dzisiaj niespokojna

– Przecież święta tuż za progiem,

Wszystko biegiem

– Sama nie wiem

Co swym gościom

Jutro

Powiem

Jak im podam

Moje wszystkie

Gotowane dziś potrawy

Przyprawione chwilki błyskiem,

Moich sekund

Dziwnym drżeniem

– Dla mnie samej

Nie ma sprawy,

A dla innych

– Sama nie wiem

Mysz  jest dzisiaj zbiegana

– Dni tak mało pozostało,

Kręci się jak bąk

Od rana

– Czasu

Dla niej

Wciąż za mało

Nadszedł kret

– Co robisz myszko,

Czemu biegasz niespokojnie

– Jest choinka

– To już wszystko

– Zostaw wszystko

I choć

Do mnie

MOŻE …?

Może wreszcie

Sypnie śniegiem,

Może się zabieli świat,

Może?

– Lecz dokładnie

Nie wiem

– Zdaję się

Na zwykły fart

Może drzewka

Wszystkie

W lesie

Staną strojne w bieli tren,

Może mróz

Nam kwiat przyniesie,

By na szybach

Witać dzień

Może

– To już raczej bajka,

Sanek usłyszymy skrzyp,

Dzwonków brzęk

I z białą brodą

Ktoś

Się zjawi

– Może nikt?

Może Święta

– Jak co roku,

Pozostawią

Wewnątrz ślad,

Może zabrzmi znów

Kolęda

– Pod choinką

Z dawnych lat

TRADYCJA?

Święta prawie za progiem,

Choć dla niektórych

To fo pa,

Bo nie pod drodze

Jest im z Bogiem

A i tradycja

Już nie ta

W imię nauki

I logiki

Niektórzy

Swój budują świat,

Choć czasem

Przeczą mu wyniki

– Zwłaszcza, że je

Niewielu zna

Setką frazesów

Stroją drzewka,

Sami nie wiedzą

Po co strój

– Ot, taka sobie

Świąt wywieszka,

Gdy wewnątrz pustki

Obraz

– Swój

ZANURZENI W GRUDNIOWEJ BIELI

Marsz we mgle,

Wieczór grudniowy,

Odgłos kroków stłumiony

Bielą,

W bieli niknie odgłos

Rozmowy,

– W ciszy mglistej dźwięki

Tężeją

W ciszy mglistej stłumione

Kształty

Krzewów nagich

I drzew bezlistnych,

Tylko mrozu wczesnego szanty

Podzwaniają

Tłumione srebrzyście

Zanurzeni w grudniowej bieli

Wędrujemy

Nie znając drogi

– Pogubieni ,

Niechaj Anieli

Doprowadzą nas

W domów progi

Niech ten wieczór

Okaże łaskawość,

Niech ukryje

W bieli kołderce

Wszystkie sprawy

Niedokończone

I zmęczone

– Troszeczkę,

Serce

Z NOTATNIKA MYSZY – święta

Mysz rękawy zakasała

– Toż już święta

Tuż za progiem,

Mam prezenty

Dla swych gości

A wieczerza?

– Cóż im powiem?

Mysz rękawy zakasała

– Szuka,

Gmera w swej komorze,

Rozłożyła gruby zeszyt,

Myśli

– Cóż do garnka włożę,

Jak przyprawię,

Jak dobiorę,

Jak utrzymam smak

I formę

– Muszę,

Pragnę,

Przygotuję

To co jest

Do jutra zdolne

A tu grudzień

Tkwi nad myszką

Jak srebrzyste

Noża ostrze

– Zegar tyka,

Gra muzyka

I tak trudno

Chwilki spostrzec,

I tak trudno

Czas rozciągnąć

– Tak jak się rozciąga gumę

– Nic to

Trzeba wciąż próbować

Złączyć pracę swą

Z rozumem

GRUDZIEŃ

Od tak,

– Od niechcenia,

Grudzień się pojawił

Kapryśnie – mrozem,

Śniegiem,

Rankiem się pobawił

Trochę zaspał,

Bo ranki zrobiły się krótkie

– Nie zmartwił się

– Wręcz przeciwnie,

Ciesząc się stycznia jutrem

A jeśli grudzień

To przecież święta

Za grudnia progiem

– Choinki

I prezenty,

Spotkanie

Aż z Bogiem

– Jeszcze małym,

Maleńkim

Dzieciątkiem na sianie

– Gdzieś gwiazdka

i kolęda

– Gwiazd kolędowanie

Czas nieco już posiwiał

– Nowy obrót koła,

Punkt wraca,

Punkt grudniowy

Jak echo

Nas woła

– Wspomnienia

Lekko mgliste

O tych już minionych,

Pragnienia

– By raz jeszcze,

Nim spłyną

Zasłony

JESIENNE KOTY

Tuż obok

– Bliziuteńko,

Na granicy światów

Jesień

Zwolna bieleje

Pierwszym zimy szronem,

Czas się staje

Realnym

Zdarzeń swoich trzódką

– Świat ludzi

I ten koci

Z puszystym ogonem

Tuż obok

– Prawie przy mnie,

Czas mruczy miarowo,

Czas iskry kocie sypie

Z puszystości sierści

– Miauczenie

Czy mówienie?

– To po prostu słowo,

Wciąż nie wiem

– My

Czy one

W swym istnieniu

Pierwsi?

Tuż obok

Mrok w pokoju,

Wszechobecna cisza,

Kłębki ciepłą

Zwinięte w okrągły rogalik

Śpią sobie

– Tak spokojne

I tak pewne siebie,

Świadome,

Że tuż obok

Będziemy czuwali

POMALOWAĆ ŚWIAT

Stanął listopad

Ponad nami

– Ubogi,

Bo pogubił liście

– Te najpiękniejsze,

Kolorowe

Wciąż

Pod nogami

Lśnią złociście

Ranki

Już chłodne,

Czasem mgliste,

Czasem zbyt ciemne

Do wstawania,

A tu na przekór

Jak od wieków

Ciąży nam wszystkim

Obowiązek

– Wbrew naszym chęciom,

Do działania

Stanął listopad

Nie – on przysiadł

Na brzegu ścieżki

I kałuży

– Lśni kropelkami deszczu,

Skłania

Do melancholii

Wynaturzeń

Tak oto

Już nadeszła jesień

– Ta późna,

Mroczna,

Nieciekawa

– Jak kanwa płótna,

Przed obrazie,

Na każdą inność

Tak łaskawa

ANIOŁ  WSPÓŁCZESNY

Podparł Anioł głowę

Ramieniem

– Chociaż Anioł

To jednak znużony

– Mogę pragnąć,

Lecz nic nie zmienię

Przytłoczony

Ciężarem umowy

Świat się dusi

Na własne życzenie

A umowa

Zabrania działania,

Mogę tylko

– Jak krupier na scenie,

Przypilnować

Warunków rozdania

Świat się dusi

Własnymi rękami,

Świat się krztusi

Pandemii kaszlem

I agresją,

I brakiem działania

– Wbrew pragnieniom

Na przekór

-Zajadle

Świat – lunatyk,

Stanął na progu

– Tylko krok

Od bariery skoku,

Pełen lęków

Na progu się słania

Przynaglany

Przez własny niepokój

Podparł Anioł głowę

Ramieniem

– Smutny Anioł

Obecnych czasów

– Przyjął

Kiedyś

Od kogoś

Zlecenie

– Przez zlecenie

Nie może dziś

Zasnąć