WSZYSTKIE MOJE KSIĘŻYCE
Wszystkie te moje Księżyce
Tkwią zamieszaniem
Nad głową
– Ich pełnie
I końce życia
Łączą się
Razem
W opowieść
Splątanie
Naszych początków
– Moich narodzin
I jego istnienia
Wśród wszystkich wątków
– Od witaj
Po
Do widzenia
Mój Księżyc
– Ten dni ostatnich,
Spełniony
Swą okrągłością,
W snach moich
Wabi niezmiennie
Srebrzysto białą
Miłością
Jakże zimna,
Odległa
A czasem
Po prostu straszna
Przyzywa,
By nas odepchnąć
– Jak nasza miłość
Własna
SZEPT CISZY
Dzień za mgiełką,
Zasłona wspomnień
– Chwilki,
Twarze,
Płomienie zniczy,
Wolny spacer
Poprzez cmentarze
Wśród kolorów
Szelestu liści
Dzień szczególny
– W naszej pamięci
Wciąż obecne,
Wciąż jeszcze bliskie
Pojedyncze migawki
Zdarzeń
Jak urywki
Zapisu zmysłów
Bliscy nasi
Wciąż jeszcze trwają
Cieniem rozmów,
Śmiechem,
Oddechem
– Żyją jeszcze,
Wciąż pozostają
Choćby tylko
Przeszłości echem
Wędrujemy
Przez mgły poranne
Z dłonią pełną
Płomieni zniczy
– Cóż nam dzisiaj
Tu pozostaje
Oprócz wspomnień
i szeptu
Ciszy
JESIENNY SPACER
Jesienny spacer
– Zamyślony,
Pośród pomników,
Drzew aleją
– Korowód nazwisk
I lampiony
Pomiędzy smutkiem
I nadzieją
Jesienny spacer,
Szelest liści,
Słońce błyszczące
Poprzez chmury,
Chryzantemowy trwa
Festiwal
– Wśród gwarnej ciszy
Ludzi tłumy
Jesienny spacer
– Rok kolejny,
Drżące światełko
Dzierżąc w dłoni
Pośród szelestów
Tak jak życie
– My
Tu
Jesteśmy ,
A tam
Oni
KONCERT
Wysłuchałem dziś
Ze wzruszeniem
Bandurzystek dźwięków
I śpiewu
O nadziei
Wciąż nie złamanej,
O dniach bliskich
Na drugim nam brzegu
Tuż za chwilą,
Za jej krawędzią,
Czas przystanął
– Czas przerażony,
Że ktoś może niszczyć,
Zabijać,
W swoich kłamstwach
Przepoczwarzony
Wysłuchałem dziś
Ze wzruszeniem
Słów i dźwięków
Pełnych nadziei,
Że powrócą znów
Dni bez lęku
– Choćby dla tych
Co ocaleli
KSIĘŻYC ZA KOMINEM
Jakże dawno Cię nie widziałem
– Wyszeptałem dziś
Do Księżyca,
Wciąż się srebrzysz
A ja zapomniałem
Zapędzony
W zakrętach życia
Zapomniałem Twej tarczy
– Jak twarzy,
Pełnej znamion
I jakże bliskiej,
Przecież Ty
Też potrafisz marzyć
I szeleścić
W jesiennych liściach
Przypomniały o Tobie
Koty
Zapatrzone w Twą tarczę
Za oknem
– Zamiauczały
I zamruczały,
Że bez Ciebie
Są takie samotne
Więc usiadłem
Obok swych kotów
I jak one
Wlepiłem oczy
W kontur dachów
I kształt kominów,
Gdzie jak zwykle
Swą tarczę
Toczysz
Z NOTATNIKA MYSZY – DZIEŃ EDUKACJI
Mysz przegląda stare zeszyty
-Te, ze szkoły
– Minęła tak szybko
– Dni w szczebiocie,
W żartach wesołych
Już są mgiełką przeszłości
Niezwykłą
Mysz pamięta chwilki
– Te, w stresie
– Czy mnie wyrwie,
Bo dziś nic nie umiem,
Kret mi wprawdzie tłumaczył,
Lecz przecież
Kret mych lęków
I tak nie zrozumie
Pani miła i wciąż uśmiechnięta
– Tak jak inni podziwiam
Panią
– To, że wszystko umie,
Pamięta
I nie znudzi się mówiąc
To samo
Moja szkoła
W dal odpłynęła,
Zostawiła cząsteczki wiedzy
– Tej o życiu,
O celu nieznanym,
Jak je kochać potrafić,
Jak przeżyć
Odłożyła zeszyty na półkę
I szepnęła
– Muszę swej pani
Przynieść kwiat
I sera Gomułkę,
Lub choć list
Wysłać jej
Z życzeniami
JAKOŚ TAK PAŹDZIERNIKOWO
Jakoś tak
Październikowo
– Trochę wietrznie
A trochę mokro,
Mix kolorów
– W nim brąz kasztanów,
Srebrny księżyc
I nocna samotność
Ranki nasze
Szaro zaspane,
Mgły kołderką pokryły
Trawy,
Wciąż trudniejsze
To nasze wstawanie
– Nie pomaga smak
Rannej kawy
Taka sobie jesień
W rozkwicie,
Chociaż sobą
Przedstawia starość
– Pomarszczone latami
Życie
Mija szybko,
Bo czasu wciąż mało
Jakoś tak
Październikowo
– Ciepłe kurtki załóżmy
Na grzbiety,
Chodźmy sobie
– Po prostu
Na spacer,
W te wszechwładne
Kolorów
Szelesty
POSZELEŚCIMY SOBIE
Poszeleścimy sobie
Jesiennie
Pośród liści w kolorze złota,
Pośród lśniących skórek
Kasztanów,
Nazbieramy kasztanów
– A co tam
Podrzemiemy
Zbyt wczesnym rankiem
Pod kołderką
– Mgielnie puchowa
Jak sukienka
Jesiennej kochanki,
Która wszystko
Przed nami chowa
Podumamy
Nad ranną kawą,
Grzejąc szklanką
Zmarznięte dłonie,
Popatrzymy
– Za oknem to samo,
Jeszcze raz
Jesienny krajobraz,
Jeszcze raz
Wśród kolorów
Tonie
JESIENNIE
Trawy skryte
W białej kołderce,
Świt jesienny
Tuż za oknami,
Nasze myśli
Wciąż jeszcze senne
– W roztargnieniu
Bawią się snami
Nasze myśli,
Nasze pragnienia,
Gdzieś przy kawy
Porannej szklance
– Jeszcze śpiące,
Jeszcze błądzące,
Jakby nasze
Ale nie z nami
Świt jesienny
Ciemny i mglisty,
Nad potoczkiem
Figurki kaczek
– Kacze rzeźby
Wśród złotych liści
Zapraszają
Na ranny spacer
ZAPACH RÓŻ
Zapach róż
– Zapachu nuta,
W dal odchodzą
W głąb korytarza
– W rytmie kroków,
Zaklęty smutek
Bicie dzwonu
I pieśń kobziarza
Zapach róż
I uśmiech
– Tak bliski
Jeszcze wczoraj,
A dziś
Pożegnanie
– Jesień płonie
Kolorem liści
I westchnieniem
– Wybacz jej Panie
Zapach róż
I milczące tłumy
– Czas przystanął
Na swojej drodze,
Pożegnanie
– Więcej nie umiem,
Szept wśród róż
– Więcej
Nie mogę
Zapach róż
I kobziarza smutek
W dal odchodzą
W głąb korytarza
– Zapach róż
I ten znany uśmiech,
W rytmie kroków
Z powagą
Na twarzach