MOJE  NIEBO

Moje niebo jest barwy niebieskiej

– Jedna farbka z  pudełka farb

– Tych samych,  już zapomnianych

– Hen,  w szkolnej pamięci

– Jest w niej twarz z warkoczykami

I nauczycielka – jakże wtedy stara

– Starsza przy najmniej cztery razy

– Uczyła jak kochać słowa,

Jak nazywać rzeczy,

Aby nie czerwieniły się ze wstydu

Na moim niebie jest słońce

– To prawdziwe

– Kula plazmy, w parkosyzmach rozbłysków

Kolejnych jądrowych fuzji,

Słońce fascynacji przestrzenią i energią,

Skrzekiem planet i ciszą wszechogarniającą

Czasu

A farbka – cóż wybrałem żółtą i białą

Na mojej ziemi jest zieleń

– Pokryła  piasek  plaż

Oraz  ciemną miękkość pachnącą życiem

I przemijaniem życia

– Tu trzeba wziąć wszystkie pozostałe farbki

– Potrzeba ich tak wiele

No tak – na mnie nie została już żadna