POŻEGNANIE

Kolejny motyl

Na granicy snów

Oraz jakże

Twardych

Okruchów życia

– Cóż, że wiosna

Że znów rozkwitły tulipany,

Gdy trzeba żegnać

– Bezpowrotnie,

Bliskich

– Odchodzą w dal

Aleją,

Tylko ten motyl

– Blask błękitny,

Oprószył pyłkiem

Kroków cienie

Kolejna cząstka

Lgnie do wspomnień

– Uśmiech

Już trochę zapomniany

A przecież jeszcze

Trwa festiwal

Kwiatów tak hojnych,

Wstęg pamięci,

Słów

Przełykanych

Wewnątrz ciszy

Tylko ta wiosna

– Nazbyt wczesna,

Płynie – znów tańcząc,

Nieświadoma

A może pełna

Dziwnej wiary,

Że wszystko

Zdolna

Skryć,

Zatrzymać,

Unieść ze sobą

Żal i smutek,

Na wieczność

Zamknąć

W swych

Ramionach