WĘDRÓWKA – GDZIE CZAS USYPIA…

Miała być wędrówka

– Taka, po granitowych kostkach

Ułożonych przez kogoś, po coś

Na – czyżby zawsze?

To zawsze maszeruje

Gdzieś z mgiełki dziejów

– Od pojedynczych komórek,

Przez trzymające się czułkami pary

Trylobit i – ten potem, Amonit

Gdzieś tam po drodze

Marsz smoko podobnych  jaszczurów,

Włochatych Mamutów,

Kotowatych,

Psowatych,

Pełzających i fruwających,

Pochód wcieleń i kolejnych zakrętów

Spirali genów.

Wędrówka

A może po prostu słowo,

Które zaklina to proste,

Nieproste

– Stań się

– Uśmiechnij się

– Wyciągnij ramiona

W górę

– Wyżej

– Czujesz jak parzą gwiazdy?

Miała być wędrówka

A jest wieczór aksamitnej czerni,

Księżyc – nie pełen okręgu

– Są żaby i całkiem banalne świerszcze

– Takie sobie dreptanie

W naszym tu i teraz.

Zapomniałbym – jest jeszcze kot

– Wszystkie możliwe koty

Ze swym miauczeniem,

Ocieraniem,

Mruczeniem

– One, też wędrują

Gdzie czas usypia.