KSIĘŻYC  SIERPNIOWY

Księżyc

– Srebrzysty,

Sierpniowy,

Ogromny,

Wędruje pomiędzy kominami dachów

– Tak dobrze znanych,

Zaprzyjaźnionych z moim oknem

Jest wieczór

Zanurzony w gwarze ulicy,

W żółtym świetle latarni,

W odgłosie kroków wśród alejek parku

– Taki sobie wieczór

Jak zwykle czarujący

– Czary-mary naszego pobywania,

Gdy ukryte są wszystkie niedoskonałości

– Bójki gołębi na daszku,

Płacze dzieci,

Bo alejka twarda,

Bo zginął patyk – taki piękny,

Bo trzeba już spać

I wszystkie inne – bo…

Powoli nadpływa cisza

– Siedzę przy oknie

I milczę sobie do Księżyca

A on milczy do mnie,

Ogromnieje

I puszy się

– Taki srebrzysto-sierpniowy