KONIEC DROGI WĘDROWNICZKO

To koniec drogi wędrowniczko

– Kto przeprowadził

– Nie wiem,

Nie wiesz

– Próg już za Tobą,

A nad głową

Jasność

I wszechobecny błękit

Koniec wędrówki,

Ślad na szlaku

– Na pożegnanie

Smak cierpienia

– Tak słony,

Prośba niema

– Ratuj,

I dłoń na skroni

Zaciśnięta

Już odpłynęłaś,

Już odpływasz

Znowu świadoma

– Choć przez chwilę,

Nareszcie sprawna,

Młoda,

Piękna,

– A ciało?

– Tylko kruszkiem

W pyle

Ciało dla bliskich,

Dla pamięci,

Dla dni refleksji,

Dla zadumy

– My zostajemy

Z kwiatem w dłoni,

Z westchnieniem

I odczuciem ulgi