KROPLA

Kropla

Dotknęła lustra wody

– Krąg koncentryczny

– Jeszcze jeden,

Następny,

Nowy

I znów nowy

– Kolejny

– Większy,

Coraz większy

Kropla

Zawisła

U rzęs Twoich

– Spłynęła srebrem

Na policzku

Ślad zostawiła

– Sama nie wiesz

Czy cząstką śmiechu jest,

Czy smutku?

Kropla upadła

– Cień kałuży,

Który odbija szarość nieba,

Zagrał

Harmonią kręgów,

Zmrużył

Oko,

Czy usta?

– Jakby ziewał

A Ty nie płacz Miła moja

– Rozpłakałaś się dziś deszczem

– Jesteś nieba

Niepokojem

– Nie płacz proszę

– Przecież

Jestem.