Z  NOTATNIKA  MYSZY  – zaduma

Zamyśliła się mysz,

Zadumała,

Łapką pyszczek podparła

– Tak mimo woli,

Oczy swoje

– Lekko wyblakłe

Barwą,

Skierowała

Wstecz

– Czas pozwolił

Na obrazy

– Widzi je wszystkie

– Dawne lata,

Scenki jak z bajki

– Młodość,

Miłość,

Beztroskie dzieciństwo

– Wszyscy przecież

Byliśmy mali

Uśmiech

Oczy myszy rozświetlił

– Dawny ogień

Znowu w nich płonie,

Jeszcze wszyscy

W tych myślach

Jesteśmy,

Jeszcze twarze

Nie pomarszczone

Gdzieś tam wewnątrz

– Tak świeże,

Wspomnienia,

Każdy obraz żyje

Swym życiem,

Czas

– Ten, wszystko pragnie nam

Zmieniać

I przewrotnie straszy

Niebytem

Zamyśliła się mysz,

Zadumała,

Gładzi lekko

Swoje futerko,

Zapatrzyła się,

Zogromniała,

I do siebie

Uśmiecha się

Lekko.