STACYJKA

Stacyjka – nagle zakwitła wśród pól

– Takie sobie wynurzenie kształtem i  lekko poszarzałą

– wypaloną przez słońce, barwą

Zaproszenie i obiecanki inności,

Oddechu po znużeniu drogą

– Być może jest tam woda?

Woda jest zbiorem kropelek na twarzy,

Dłoniach,

I tam w śmiesznym dołku pomiędzy szyją i ramieniem

– Zanim stanie się smakiem

Stacyjka – wystarczy obietnica

A już pojawia się chmurka myśli,

Pragnień,

Wątpliwości

I te maleńkie straszki codziennych chwil

Patrzymy więc w zdumieniu

– Czy może zadumie,

Jak oddala się,

Wtapia w błękit coraz dalszego nieba.