MIAŁEM PISAĆ  O  WIOŚNIE

Miałem pisać o wiośnie

– To ciepło

I słońca pozłota

A tu – jakże blisko,

Ciemno

– Maszeruje

Pancerna piechota

Dostała mundur

I do szafki kluczyk,

Jeszcze kłódkę

Na własne sumienie,

Jakiś rozkaz

Dowódca dorzucił

I tą chwilą

Bolesne zdumienie

Tak bolesne,

A jednak bezmyślne

– Strach popycha

– W kolejnych czynach

Jest  nieważnym

Czyjeś istnienie,

Rozpacz matek

Na synów mogiłach

Miałem pisać o wiośnie

– Nie mogę,

Powracają historii potwory

– Tyle słów

I tyle obrazów,

Przerywane  dramatem

Wieczory