JUTRO…

Kwiecień zapomniał,

Że jest kwietniem

– Trwa przygaszony tą pandemią,

Wciąż nie rozumie

Co się dzieje,

Szepcze do siebie

-A co ze mną

Tę rolę kwietnia

Zagarnęły kwiaty

Obłędnie złotych krzewów,

Biel delikatnych drobnych płatków

Porozwieszanych

Gdzieś na drzewach

Ta rola kwietnia

Wyśpiewana przez ożywione

Słońcem ptaki,

Przez zieleń

– Nadal wciąż nieśmiałą,

Przez dzień wciąż dłuższy

– Jakiś taki

Kwiecień zapomniał

– Zamyślony

Nad zgiełkiem

Twarz pochyla smutną,

Nad odejściami,

Dramatami,

Szepcząc

– Uwierzcie

Przyjdzie JUTRO