Z  NOTATNIKA  MYSZY – ZERO  MINUS

Mysz strapiona

Wędruje ścieżką,

Wewnątrz myśli

Kołują stadem

– Niby blisko

A tak daleko

– Sama nie wiem

– Idę,

Czy jadę?

Tyle plusów

Chyli swe znaki

Do mych łapek

– Pragnąc w nie wpadać,

Ale nie wiem

Czy sama dam radę,

By te plusy

W przegródki

Powkładać

Ten za moje

Liczne potomstwo,

Ten za szkołę

Dla moich dzieci,

Ten za

– Proszę wybaczyć,

Łakomstwo,

Ten zaś za to

By było lepiej,

Ten na przyszłość

– Troszeczkę górą,

Ten za plany

– Być może wzniosłe,

Za to lato,

Za jesień w przyszłości,

Ten za naszą

Minioną

Wiosnę

Tyle plusów

A puste przegródki,

Bo gdzieś musi istnieć

– Uwierzcie,

By rachunki

Były w porządku,

Pełna

Samych minusów

Przestrzeń