NA  ŚCIEŻKACH ZADUMY

Ach – czemu smucisz się moja Pani

– Spójrz na słońce

Złoto-czerwcowe,

Ty,  w świątyni kwitnień nieznanych,

Kiedy każde dzisiaj

Jest nowe

Czemu twarz Twoja

Tkwi w zamyśleniu

– Pochylenie ramion

Ulotne,

Te spojrzenia,

Czy jedno spojrzenie

Wstecz,

Gdzieś w chwile

Przed chwilą

Samotne

Pamięć

Swymi podąża ścieżkami

– Tyle chwil

A każda obrazem

– Niby My,

Lecz już

Nie ci sami

– Gdzieś umknęło

Przelotne razem

Może kiedyś

– W to kiedyś uwierzę,

Czas figlarny

Otworzy ścieżkę

Kiedy powiem,

Powiesz

– Już jestem,

Sama nie wiem,

Sam nie wiem

W urzeczeniu,

Czy gniewie

– Co jest złudą

A co – jednak,

Gestem