NIEPOGODZENI

Żył sobie

– Żyją

Co chwila,

W chwili,

Smutny mężczyzna

I smutna kobieta,

Gdzieś zagubieni

I niepogodzeni

Na swoich własnych

Wybieranych ścieżkach

On dość milczący

– Nie śmie mówić wiele

– Lat bagaż

Przygiął

Co nieco do ziemi,

Ona z pretensją

Do niego,

Do siebie

O to,

Że kiedyś

Obydwoje chcieli

Życie

Już tylko

Wąziuteńką strużką

Płynie

Nie patrząc

Na nią

I na niego

– Ból stawów,

Kolan niesforność

I łóżko

– Tak niewygodne,

Przystankiem w ich biegu

Każde z nich

Obok,

A jednak daleko,

Tylko czasami

Słowo jakieś zwiąże

– Smętny obrazek

Jak niesforna rzeka,

A przecież płyną

– Tyle ich tu

Ciągle