DRABINA  DO  NIEBA

Drabina do nieba,

Stopnie Jakubowe

Dość koślawe

– Tak zwykłe

Jak to co się staje,

Niebo z desek

I krokiew

Już troszeczkę nasze

Tym okruchem wieczności

Nazywanym

Czasem

Drabina

– Dal zaprasza,

Wędrówka ku górze

– Może wyżej

Widzimy wszystko

W innym świetle,

Może to co nas wzrusza

Jest tylko

Okruszkiem

– Ledwie cząstką,

Choć dla nas

Jest  tym

Co najlepsze

Drabina do nieba

– Staję przed wyzwaniem,

Tyle stopni

Już za mną

I  jeszcze przede mną,

Niech istnieje,

Niech zawsze

Na co dzień się staje

Tak jak światło,

Gdy gasi

Tę pierwotną

Ciemność