KOT  I  KSIĘŻYC

Księżyc ruszył

W nocną wędrówkę

– Między dachy,

Pomiędzy kominy

– Srebrzy cienie,

Zagląda w okna

– Łatwowierny

I troszkę naiwny

Wierzy

Wiarą swą księżycową

W każdy kształt

Napotkany po drodze,

Ale ten zaistniały dla niego

– Zapisany

Srebrzystym słowem

Czasem śmieje się,

Czasem płacze

Nad po drodze spotkanym losem

– Tylko patrzy,

Milczy

I błyszczy

Księżycowym

Srebrzystym okiem

Gdy nadchodzi lekkie zmęczenie

Szuka sobie cichej przystani

– Siada w kątku

Na dachu początku,

Otoczony wiernymi

Kotami

Kot i Księżyc

– Blisko

Przy sobie,

Zastygają na nocnej scenie

– Wpół objęci,

Sobą przejęci,

Otoczeni srebrzystym mruczeniem