KUSZENIE

Zerknięcie wstecz

– Wciąż jeszcze knieja istnieje

Wbrew oczywistości,

Wbrew miastu,

Które ogromnieje,

Wkracza w alejki,

W sosen kępy,

Wytycza nowe

Swe ostępy

W tej swojej

Szaro asfaltowej,

Tej betonowej

Rozpiętości

Światła latarni

Tuż do świtu,

Płoty grodzące ruch

Od krzewów,

Od kroków,

Śladów wśród alejek,

Od ciszy

I od ptasich śpiewów

Knieja istnieje

W ponad czasie

Wśród wspomnień

– Jeszcze wszystkim bliskich

– Za chwilę zima,

Szron

I białe diamenty

Na koronkach liści,

Za chwilę

– Jakże dawna chwila,

Spośród wykrotów

I ostępów

Znajoma postać

Twarz wychyla,

Jak piany znamię

Wśród odmętów

– Tylko na chwilę,

Tylko po to,

By się zanurzyć

Bezpowrotnie,

Odurzyć ,

Zniknąć,

Zew powtórzyć,

Kusić,

Uwodzić

– Tak przewrotnie