DZIWNY  SPACER

Dziwny spacer

W świetle i cieniach

– Czas sam nie wie

Jak się odnaleźć

Wśród sentencji wykutych

W kamieniach,

Przerywanych

Śródmiejskim gwarem

Dziwny spacer

– Końcówka lata

Tak gorąca

Aż nie przystoi,

Liście zżółkły

– Kobierzec liści

– Szeleszczący

Jesienny stroik

Dziwny spacer

Tuż ponad ziemią,

Gdy nieważne

Codzienne sprawy,

Tylko

Jakże uważne spojrzenia,

By za sobą

Nic nie zostawić,

By zapisać słowem,

Obrazem,

To co pachnie

Tym naszym teraz

– Tropiciele

Minionych śladów

W zarośniętych bluszczem

Alejach