SIOSTRO !

Nadpłynęła w bieli

– Tak naprawdę zjawiła się

Nagle

Nie wiadomo skąd,

Nie wiadomo jak,

Tylko ten uśmiech oczu

– Lusterka uśmiechu,

Tuszy w sam raz,

Lub troszkę więcej

– Ot tak,

Aby było co dzielić

Biały fartuch,

Biały kołnierzyk

– Tylko twarz rumiana,

Na dnie roześmianych oczu

Cień powagi

–  Ślad dotykania

Spraw ostatecznych

– Tyle dotknięć,

Tyle spraw,

Tyle pytań

Mówiła

– Nie znosimy żegnać pacjentów

– Odchodzą do swojego Boga

Albo  miejsc,

Których nie zdążyli wypełnić wiarą,

Odchodzą niepogodzeni z odejściem,

Z tym

– Dlaczego teraz?

– Dla czego tak?

– Dla czego Ja?

Uśmiecham się, aby oświetlić drogę

Tym, którzy stanęli na jej skraju

Z lękiem,

Z niepewnością

Wyciągniętej dłoni

– Skóry pomarszczonej

Wśród drobnych niebieskich żyłek

Uśmiecham się,

Aby nie pozostało

Ani troszeczkę miejsca na smutek

– Swoje łzy łykam cichutko

W samotności

– Teraz uśmiech

Jak porcja kolorowych snów

– Opium na pożegnanie