GDY  BRAKUJE  WYMIARÓW

Odchodzicie tak szybko

Wszyscy wielcy

I mali

– Nieznani,

Niepoznani

Jednakowa granica

Wyznaczana przez

Czerń i biel,

Przez mrok i cień

– Na granicy światła

I zmęczenia

Światło to inny czas

– To ruch

I nadzieja,

To skrzętność

I działanie,

Upojenie chwilą

Jakby nigdy nie miała minąć

Spotykamy się

Na granicy

– Są uściski

I pocałunki

– Nierzeczywiste

Nieświadome swej roli

Łzy staruszek

Tak samo bolą

Jak łzy dziewczynek

– Ot, ludzkie

Pobywanie

Tylko pobywanie

Wbrew gramatyce

I logice

Taki sobie wymiar,

Gdy brakuje wymiarów