TROSKA

Kwiaty milczą

Ciszą poranną

– Jakże skrzętnie tulą swe płatki

– W płatkach zapach,

Sen o rabatach,

W których swoje zgubiły barwy

Grządki,

Linie,

Piony,

Poziomy,

Ślady stóp ogrodnika

Wśród grządek,

Jego troska

– Ludzka

Czy boska

I cel jeden

– Zachować porządek

Gdzieś rozmywa się

Kwiatów istnienie

Pośród chwil

– Tych do chwil podobnych

Jak dwie krople wody

Do siebie,

Jak złudzenie

I miraż zwodny

Kwiaty milczą barwnie

Porannie

Na nich rosy kolejne cząstki,

Takie  zwykłe

– Niezwykłe,

Istnienia

– W tym ogrodzie

Codziennej

Troski