SKRZAT  DOMOWY

 

Jakoś wszystko

Od rana ściemniało

– Ciemne niebo,

Cienie w pokoju

– Nagle w kątku

Na kątka początku

Coś cichutko

Zachrobotało

 

Odstawiłem szklankę z herbatą

I zmieniłem swe okulary

– Zobaczyłem

Znajomą czapkę,

Szarą kurtkę,

Pocieszne łapcie

I szepnąłem

– Witaj mój Stary

 

Witaj znowu

Gościu mój znany,

Siądź przede mną

– Tutaj na stole

– Ja zapraszam

Na łyczek herbaty

I okruszki pozostawione

Mimo woli

– Przez nieuwagą,

Może jednak całkiem celowo

 

– Tak się cieszę,

Że dzisiaj wpadłeś

Na momencik,

Na jedno słowo

 

Zachęcany

– Bardzo nieśmiało

Wyszedł wreszcie

Ze swego kątka

– Wielkie oczy

Wlepił błękitem

– Nic nie mówiąc

Nad mym zeszytem

– Słowa w brodę zmierzwioną

Zaplątał

 

Skrzat domowy

– Przyjaciel,

Świadek

Wszystkich godzin

Zamyśleń,

Gdybań,

Mych radości,

Smutków

I wpadek

– Ot jak zwykle

Przypadkiem

Przybył .