SZPAK

Wiatr zburzył włosy

Nad czołem

– Jeden pukiel,

Reszty już nie ma

Wraz ze słońcem

Gdzieś w drzew koronach

– Zamieszanie,

Figle i harce

– Takie sobie

Wśród liści zerkanie,

Błysk zajączków

W kącikach oczu

I ten dotyk,

Chłód

– Jakże miły,

Delikatny

– Ot, by go poczuć

Słońce

– Te jak zwykle

Złociste,

Filuternie

Kryje się w drzewach,

Albo z twarzą chmurą podpartą

Zachwycone

– Tym, jak ptak śpiewa,

Jak ptak wabi

Swoją wybrankę

– Najpiękniejsza

– Piękniejszych nie ma

– Dla niej

Słowa,

Dla niej gwizdany

– Osobisty,

Sążnisty,

Poemat

Popołudnie

– Gdzieś w resztce maja,

Szpak na końcu gałazki

W powiewie

– Zabłąkanym,

Kołysze się w słońcu

Zasłuchany

– We własnym śpiewie