MY  WSZYSCY…

 

My – w świecie

Zanurzeni,

Światem pomazani

– Tyle barw ile pragnień,

Nawet tych bez sensu,

Wciąż mędrców udajemy

– Z nosem tuż przy ziemi

Skupieni,

Zmyśleni ,

Nad wybraną

Ścieżką

 

Składamy słowa w zdania

– Uczone wywody,

Wciąż rosną

I pęcznieją

Sążniste tomiska

– Zamknięci wśród bibliotek

Tworzymy swe ramy,

Bariery

– Zbyt wysokie,

By świat dostrzec z bliska

 

Być może

Winna głowa

– Tak nisko schylona,

Być może to mniemanie

– Swe własne

O sobie,

O własnej odrębności

– Zachłanne ramiona

W tym geście posiadania

Ściśnięte,

Złożone

 

Patrzymy na tych innych

– Przechodzą,

Odchodzą

– Ci bliscy

I Ci z boku

Nieznani,

Zszarzali

– Maleńkie chwilki strachu,

Refleksja

– Jesteśmy,

Lecz kiedyś też znikniemy

– Jak oni,

W oddali

 

Żegnamy odchodzących

I nic nie jest ważne

– Czas srogi

Jak ekonom

Do biegu pogania,

A może zamiast

– Żegnaj,

Nie wiedząc gdzie prawda,

Wystarczy

– Do widzenia,

Jak wstęp

Powitania.