STRUMIEŃ

W ustach

Wciąż jeszcze smak wilgoci

Strumień tak nęci

– Łyk kolejny

Przed drogą pośród kłosów zboża

– Czy złoto gubi się w błękicie

I w bieli chmur?

– Spłoszonym stadem zmykają w ciszy

– Wiatr je goni,

Aż do krawędzi naszych lasów,

Aż do strumienia

– Tuż nad brzegiem

Korzenie łowią drzew odbicia

I czeszą karki srebrno-grzbiete

– Kolejny łyk przed kłosów złotem,

Wśród plam czerwieni i błękitu

– Daleko,

Dalej

– Ku jesieni