ŁAWECZKA

Zanurzeni  

Po uszy

W jesieni

W naszych dłoniach

Szelesty liści

– Wszystkie brązy,

Żółtości,

Czerwienie…

Mgiełki ranne,

Słońce nieśmiałe,

Gdzieś schowane za pnie

– Wśród gałązek,

Choć już dzień

Wciąż jeszcze zaspane

Na alejce

Kolejnych spotkań

Tylko echo

Powtarza kroki

– Nasza ławka

Zroszona,

Samotna

– Przysiadł na niej

Sen wielkooki

Tam gdzieś w głębi

– Pomiędzy pniami drzew,

Na kobiercu złotym

Mignął cień

– Tak jakby znany,

Mignął,

Zniknął

– Zostawił

Niepokój

Nasza ławka

Wciąż na nas czeka

I nieważne

Czy jesień,

Czy zima

– Ma gdzieś w sobie

Okruszek ciepła

– Jak w skarbonce,

Dla nas go trzyma