ZNUŻENIE

Maszeruje ulicą znużenie

– Twarz ma szarą

I jakąś nijaką,

Popychane

– Bez celu,

W milczeniu,

Nieświadome

Wszechwładnych zapachów

Nic nie ważne

I nic nieistotne

– Świat mierzony

Wielkością kroków

– Ich potrzebą,

Nieuchronnością

Niezależną

Od zmysłów wyroków

Maszeruje zmęczenie

Kolorem

– Jednolitym

I z barw wypranym,

Obojętne

– Piątek

Czy wtorek,

Żadne z zadań,

Czy nowe zadanie

A tu sobie

Czerwiec zaistniał

– Jakże mocny

W słońcu,

Czy w deszczach,

W trawach bujnych,

Czy też w jaśminach

– Na znużenie

Swą bujność

Wytrzeszcza.