SZKLANKA  HERBATY

Kiedy snuje się stres

– Bez celu,

Dość bezczelnie zerka

Przez ramię,

Patrzy smętnie

– Co też ja robię,

Nos swój wtyka

W moje pisanie

– Wtedy szukam

Za oknem

Ratunku,

A tam wiosna

– Jak na złość, usnęła,

Przysypana śniegiem

– Jak kołdrą,

Zmienia boczki,

Nie patrząc na loczki,

Zaraźliwie,

Leniwie

Ziewa

Dość ponura ta rzeczywistość

– Jakże wczesne były wiwaty,

Pozostaje

Szlafrok puszysty,

Łyk koniaku,

I szklanka herbaty