PRZYSTAŃ

Świat za szybą tysiąca kropel

Rozmazuje kontury twarzy,

Błyszczy halo ulicznych świateł

Lustrem odbić –  wabi mirażem

Niebo w górze zmieszane z nocą

– Taka szarość z plamami blasku,

Pod stopami biel – już zbrukana,

Sen się snuje – nie może zasnąć

Wielkomiejski gwar – rozkrzyczany

– Tylko szum, w którym słowa giną,

Setki spojrzeń – gdzieś zaganianych,

Potrącana, mijana miłość?

Jest gdzieś przystań spokojna – własna,

W niej skulenie się wewnątrz fotela

– Jeszcze klatka,

Schody,

Brzęk zamka

– Jest gdzieś przystań

O nazwie nadzieja