SAMOTNA  STAROŚĆ  JEST  OKRUTNA

Starość bywa okrutna

Ma twarz

– Twarze,

Wszystkich którzy odeszli

Do krainy cienia,

Mówiąc na Nasze żegnaj

Przewrotnie

– Jakby żartem,

Zaledwie warg skrzywieniem,

Tylko

– Do widzenia

Zostawili nas

Ukradkiem

– Kolejne,

Jeszcze jedno odejście,

Aż nagle

Dookoła

Rośnie

Pustka

I cisza

– W niej już tylko słowa,

Taniec cieni

I wspomnień,

Gdy czas dęba staje,

Gdy wraca

Nasze wczoraj

I dzisiaj się zdaje

Starość bywa okrutna

A zwłaszcza za stołem,

Gdzie goszczą tylko

Bliscy

Zamienieni w cienie,

Gdzie pieśń brzmi

– Ale wewnątrz,

I samotność woła

– Wciąż powtarza

Jak płyta

To samo liczenie