WRZESIEŃ

Wrzesień stanął za oknem

Twarz swoją

– Tuż za szybą,

Pozłocił,

Posłonecznił

Łaskawą jeszcze

Chwilą,

Oprószył mgłą poranka

– Niziutko

– Ku ziemi

A my

– Ot, tak po prostu

Stoimy zdumieni,

Palcami odgarniamy

Te nitki srebrzyste

Sam nie wiem czy ze skroni?

Czy z barwy

Znad liści?