ŚWIAT

Świat zewnętrzny jest dosyć kanciasty

– Jego kanty kłują cierpieniem

– Oczy dzieci szeroko otwarte,

Wobec świata zastygłe zdumieniem,

Wobec ziemi zbyt suchej,

Zbyt twardej,

Niegościnnej i obojętnej

– Paradoksem kadry obrazów

Jej fragmentów, z zachwytem

– Jak pięknie

Na tej ziemi życia korowód,

Ciągi istnień jak w karuzeli

– Nowy obrót,

Raz jeszcze i powrót

Z tym pytaniem

– Czy istniejemy?

– Może tylko fantasmagoria,

Myśli wicher nad czołem spoconym

– W snach, być może kolejno śnimy

Tylko cieni na ziemi – odsłony.