WIATR

Wiatr – pojawia się ukradkiem

– Nieśmiało porusza ziarenkami piasku,

pytając czy może wejść

I wchodzi bez pukania, nadymając się do wielkości powiewu

Wiatr ma suknię w kolorze szaro niebieskim

– Podarł ją o polne osty i krzewy róży

– wśród róż pachnie różą,

nad wodą pachnie  wodą

a czasem – niezapowiedziany,

pachnie kurzem ulicy zmieszanym z kwaśnym odorem miasta

Wiatr mieszka w brzuchach chmur ciężarnych deszczem

– Jest ich rumakiem i woźnicą,

Rodzą go rozpruwane czubkami drzew

– płaczą w bólach porodu i krzyczą

hukiem błyskawic, zanim roztopią się, rozpłyną w lustrach kałuż

Wiatr – pojawia się ukradkiem

i ukradkiem znika

– Pozostaje tylko droga parująca mgiełką, bezruchem

i pewnością swego – Jestem.