WIERZBY           

Wierzby stanowią symbol Mazowsza . Były natchnieniem muzyków, poetów, pisarzy. Brzydkie , zdeformowane , utożsamiane z  siedzibą czarownic i czartów,  stoją wzdłuż polnych dróg szeregami pni przygarbionych , poszarzałych  w deszczu jesiennym i mgle – wciąż te same.

Wzdłuż dróg polnych

– na miedzach,

przy łąkowych rowach

– przycupnęły

wron stadem

i pni pochyleniem,

rozpostarły znad garbów

długie witki wierzbowe

i zastygły

w bezruchu

nad ziemią.

W  mgielnych chustach

poranków

nikną w chłodzie

i w bieli,

– maszerują szeregiem

polami,

wierzby polne

– przydrożne

– pełne jęków

i płaczu

– maszerują szeregiem

i grają.

Jest w tych nutach

tęsknota,

diabłów chichot

 – wioskowych,

złudne światła

spróchniałych dziupli,

wiatru figle

– wśród witek,

śpiew skowronków,

żar Słońca,

zmierzchu spokój

i nocne frasunki.

Wzdłuż dróg polnych

Mazowsza

przykucnęły

wron stadem

– szare,

brzydkie,

bezkształtne,

garbate,

pełne wad

– poprzez wady

takie bliskie

i swojskie,

stare wierzby

jak los rosochate.