Wierzby
WIERZBY
Wierzby stanowią symbol Mazowsza . Były natchnieniem muzyków, poetów, pisarzy. Brzydkie , zdeformowane , utożsamiane z siedzibą czarownic i czartów, stoją wzdłuż polnych dróg szeregami pni przygarbionych , poszarzałych w deszczu jesiennym i mgle – wciąż te same.
Wzdłuż dróg polnych
– na miedzach,
przy łąkowych rowach
– przycupnęły
wron stadem
i pni pochyleniem,
rozpostarły znad garbów
długie witki wierzbowe
i zastygły
w bezruchu
nad ziemią.
W mgielnych chustach
poranków
nikną w chłodzie
i w bieli,
– maszerują szeregiem
polami,
wierzby polne
– przydrożne
– pełne jęków
i płaczu
– maszerują szeregiem
i grają.
Jest w tych nutach
tęsknota,
diabłów chichot
– wioskowych,
złudne światła
spróchniałych dziupli,
wiatru figle
– wśród witek,
śpiew skowronków,
żar Słońca,
zmierzchu spokój
i nocne frasunki.
Wzdłuż dróg polnych
Mazowsza
przykucnęły
wron stadem
– szare,
brzydkie,
bezkształtne,
garbate,
pełne wad
– poprzez wady
takie bliskie
i swojskie,
stare wierzby
jak los rosochate.