CIEŃ I WIECZÓR

Cień

Na palców koniuszkach zawisł,

Miękkich skrzydeł cichym trzepotem

– Jeszcze nie wie

Czy chce pozostać,

Czy też umknąć

– Lękliwie,

Z powrotem

– Gdzieś tam w kątki

W stęknięcia szafy,

W zagłębienie łagodne fotela

– Zadumany

Po prostu zawisł

I w zadumie

Przed sennej

Ziewa

– A ta lampa

Zwiesiła na kwintę klosz

I krążek światła

Niewielki,

Przesączyła

I wypełniła światłem

Szklankę

– Po kres krawędzi

– Błyszczą w szklance ślady herbaty,

Blaszki fusów,

Kryształki cukru,

Cień

Przyjaciel

– Co właśnie zawisł

Zadumany

Na palca koniuszku.