CHWILA

 

Czemu smucisz się

Chwilo

– Twarz podparłaś

Ramieniem,

Zawieszona pod cieniem

Papierowych Aniołów

– Przecież znam cię

Poranną,

Uśmiechniętą

– Tak inną,

Kiedy obok zasiadasz

– Tuż koło mnie,

Za stołem

 

– Jeszcze ciepła

I senna,

Jeszcze wolna

W swych ruchach,

Zerkająca z ufnością

– Razem ze mną,

Przez okno

I nieważne czy słońce,

Czy deszcz

Bębni  o szyby

– Ważne to nasze razem,

Skrywające

Samotność

 

Potem jesteś

Tak blisko

Na dość wczesnym spacerze

– Jesteś w ptakach,

W błękicie,

I wyblakłym Księżycu,

W tym milczeniu

I krokach,

Rozszeptanych alejką

– Jakże pełna

I jasna,

Buszująca w zachwytach

 

Chwilo moja

– Skupiona,

Gdzieś nad białym ekranem,

Z kubkiem kawy

– Ten kubek

Z porcelany

Nasz wspólny

– Pochyliłaś swe plecy

I przygryzasz znów wargi,

Gdy nie wszystko

Możemy

Do końca zrozumieć

 

A wieczorem

– No właśnie,

Nadpływa zmęczenie

– Pomieszane obrazki

Jak rój barwny motyli

– Trzeba wszystkie

Uchwycić,

Wszystkie

W łóżku położyć

– To tak trudne

– Być może

Stąd smuteczki

Tej chwili.