DESZCZ             

Deszcz – to nie tylko miliony kropel spadające jednostajnym rytmem na ziemię, ulice domy i nasze , odsłonięte i być może niezadowolone z tego faktu głowy. Deszcz – to narastający w powietrzu niepokój, to jaskółek pogonie  tuż nad ziemią, to chmur kłębiastych marsze. Deszcz – to wszystko co go  poprzedza i jego pierwsze ciężkie krople,  to czekanie na deszcz.

Idzie

drogą

chmurna – baba,

idzie

baba – siedmiochusta.

Przy kapliczkach

– zadumanych,

świątkom

z czoła

smęt

ociera.

Idzie

dżdżysta

– pośród brzozy

– przez jałowce

– przez kąkole,

z kłosów złotych

w złoty wieniec

wplata

błękit

chabrów polnych.

Idzie,

płynie

wiosek skrajem

– wiatr

poszarpał na niej chusty

i rozwiesił

między niebem

i rozpostarł

między polem.

– płacze teraz

– szlocha deszczem

– pachnie deszczem

– topi w deszczu

całą żałość,

całą chmurność

– wypłakuje

Swą niedolę.