TO  ON  NIEPOKÓJ

Zjawia się świtem

– nieproszony,

szarą godziną,

skrajem snu

– cień lęku,

miraż,

zarys drogi,

smak zagubienia

– strachu skurcz.

W pół śnie

 pół jawie

trwa dysputa

– w ciszy poranka

gwar bez słów.

– On,

– Ja

zgubione

i nie znane

– bez twarzy,

oczu,

dłoni,

ust.

Zjawia się świtem

– w gwarze sennym

Pod powiekami

jeszcze cień

– To on niepokój,

to niepewność

blasku

co nam

zwiastuje                                                   

 dzień.