POŚPIESZNE CZUWANIE

Pośpieszne czuwanie

– by czas

nie upłynął,

nim zegar wybije

kolejny kwadrans,

by świecy ogarek

– nim zdąży zgasnąć,

przyświecał

w mroku

nieznanego.

Stając się ciała

wypełnieniem

– na powiek drgnięcie,

zwężenie źrenicy,

na słowo ,

które

źródłem praprzyczyny,

nigdy

przez usta nie wypowiedziane.

Przez zrozumienie,

przez miraż poznania

– z mroku,

ku światłu,

pod obelisk rzeczy,

na którym

– w ruchu pozornym ,

kolejne

złudzenie czasu

dla nas zaistniało.

Przyszłości swojej nieświadomi

i tożsamości zapomnianej

– gdy obraz jeszcze gdzieś

w zamysłów głębi,

gdy jeszcze

koło

kolejności rzeczy

nie dopełniło swojego obrotu,

sączymy z wolna

– jak krople tęsknoty,

to nasze złudne

pośpieszne czuwanie.