STARA WIERZBA

Stara wierzba

– Nad strugą

Pochyliła witki

– W dół

– Niżej

– Do ziemi

– Ku srebrnej

Wilgoci

– Zamyślona,

Kolejnych lat swoich

Zadumą,

Snów swoich

– Zielonkawych

Od wspomnień

Przeszłości

Wierzba stara

– Piastunka

Wszystkich

Wolnych wiatrów

– Tych zadziornych,

Niesfornych

– Gorąca kochanka,

Narzeczona

– Czy matka?

– Po troszeczku

Każda,

Jaką tylko

Pojmują,

Odcieniem

Miłości

Stara wierzba

– Garbata,

Otwiera parasol

– Pień zwęźlony

Nad strugą

Pokornie

Pochyla,

W starych dziuplach

Chochliki wierzbowe

Układa

I swą przeszłość,

Sny swoje,

W chochliki

Zaklina.